Beschermde dieren in het Peansterbosk
In de aanloop naar het verkrijgen van een vergunning voor de vakantiehuizen aan het water van Pean-buiten wordt het spannend. Zoals eerder beschreven hebben we met veel plezier bomen geplant om een speelbos te maken. Later ontstond de gedachte om in dat bos vakantiehuizen aan het water te bouwen. Natuurlijk moet er ook worden onderzocht of er geen beschermde dieren wonen op Pean-buiten. Wat toen volgde, geloof je bijna niet.
Zoektocht naar de eerste bewoners
De fauna-expert vertelt ons dat Pean-buiten de biotoop is van de waterspitsmuis. Dat beestje zou dus op ons terrein kunnen zitten. De waterspitsmuis woont in boomwalletjes langs het water. Maar tot voor kort waren hier geen boomwalletjes, dus geen waterspitsmuis toch? Immers, die boomwalletjes hebben we zelf aangelegd! En daarmee hebben wij de biotoop gebouwd voor het beestje dat ervoor zou kunnen zorgen dat alle plannen niet doorgaan.
Zou die muis zich werkelijk al binnen 2 jaar hier hebben gevestigd? Wat kunnen we nog doen als hij er werkelijk is gaan wonen? We blijken dan een perceel bos aan het water te moeten kopen om de waterspitsmuizen te verhuizen. Met een heel klein verhuisautootje en miniverhuisdoosjes…
Pindakaas!
Onze ‘donkere zijde’ bedenkt dat we nu heel veel muizengif moeten strooien zodat ze er zeker niet zitten… Maar dat verkrijgen we natuurlijk niet over ons hart. Er zit niets anders op dan onder hoogspanning de waterspitsmuizencontroledienst te laten komen.
En zo gaat het bij Pean-buiten opeens veel over….? Jawel: pindakaas. Want waterspitsmuizen wonen in boomwalletjes aan het water en eten het liefst pindakaas. Op maandag komt het busje met de muizenvanger. Hij heeft 47 kooitjes bij zich die hij alle 47, met pindakaas als lok(k)aas, strategisch langs de sloten plaatst. Na het plaatsen zal hij een week lang twee keer per dag de kooien komen controleren en de pindakaas aanvullen. Steeds als zijn busje komt aanrijden, zinkt de moed ons in de schoenen. En steeds staan we, als hij na zijn ronde terugkomt, met z’n allen bij het busje. Wij: “En?” Hij: “Niets…” Zo kruipen de dagen voorbij, elke dag weer die spanning. Elke dag zijn wij blijer met het “Niets…” en kijkt de muizenvanger somberder bij het “Niets…”.
Maar de wet van de statistiek zegt dat er op het laatste dagdeel evenveel kans is om een waterspitsmuis te vangen, mocht er hij wonen, als op de eerste dag.
Op die vrijdagmiddag zitten wij klaar met de beschuit met pindakaas en muisjes. We zien het busje aankomen. Nog eenmaal afwachten. En deze keer duurt het langer voordat de muizenvanger terugkomt. Veel langer. We leunen tegen zijn busje aan, praten wat en horen dan in slome tred de laarzen van de muizenvanger. Het duurde zo lang, hij moet iets hebben. En hij heeft ook wat in zijn hand…. 47 lege kooitjes. “Niets…”
Op de hoogte blijven van het laatste nieuws en leuke kortingen?
Laat hier je gegevens achter.